Το παλιό Δημοτικό Σχολείο

ΠΑΛΙΟ ΣΧΟΛΕΙΟ 

Για την εκπαίδευση και τη μόρφωση στο χωριό μας πριν την τουρκοκρατία δεν υπάρχουν γραπτά στοιχεία δυστυχώς , επίσης μάθαμε   ότι τα αρχεία που υπήρχαν στο Κοινοτικό Κατάστημα 

καταστράφηκαν.

Είναι γνωστό όμως ότι κατά την Τουρκοκρατία με φιρμάνι του Σουλτάνου κλείνουν όλα τα σχολεία στην Ελλάδα μέχρι το 1650 μ.Χ. που ανοίγουν ξανά.

Από προφορικές μαρτυρίες πιθανότατα άρχισε να λειτουργεί σχολείο στο χωριό μας το 1860 και αυτό στο χώρο του Ιερού Προσκυνήματος μετά από τη Θεία Λειτουργία.

Ίσως η λειτουργία του σχολείου  να επιτράπηκε στο χωριό μας διότι άνηκε στην ομοσπονδία των  Μαδεμοχώριων όπου είχαν ειδικά προνόμια .

Μουχτάρης (πρόεδρος) τότε ήταν ο Αθανάσιος Παπαγεωργίου όπου και κατά την προεδρία του χτίστηκε και το κτίριο του παλιού σχολείου.

Κατά πληροφορίες που δεν μπορέσαμε να επιβεβαιώσουμε το κτίριο αυτό χτίσθηκε για να στέγαση του Τούρκικου Σταθμού Χωροφυλακής (Καρακόλ) και όταν ο σταθμός καταργήθηκε χρησιμοποιήθηκε σαν Διδακτήριο .

Το παλιό σχολείο έγινε σε οικόπεδο το οποίο παραχωρήθηκε στην Κοινότητα την περίοδο 1864 – 70 .

Ανεγέρθη με δαπάνη της Κοινότητας και την προσωπική εργασία των κατοίκων του χωριού, για την μόρφωση των ανελεύθερων τότε Ελληνοπαίδων και τη διάσωση των ιδανικών της φυλής μας όπως χαρακτηριστικά αναφέρουν τα αρχεία του Δημ. σχολείου .

Επίσης από τα αρχεία του σχολείου αλλά και από τα «Χρονικά της Χαλκιδικής» μαθαίνουμε  ότι για το χτίσιμο του παλαιού σχολείου πολλά χρήματα έδωσε το Ιερό Προσκύνημα από το παγκάρι του .

Ακόμα τότε το Ιερό Προσκύνημα άνηκε στην Κοινότητα Ρεβενικίων (μέχρι την δεκαετία του 1970).

Το παλιό σχολείο ήταν περίπου στο κέντρο του χωριού , στην περιοχή «Τζέσμα» και κοντά στην κεντρική πλατεία του χωριού (Αγορά) .  

Ήταν διώροφη οικοδομή με διαστάσεις 19Χ13,50Χ8 μ. , με προαύλιο χώρο 300 τ.μ. και συνολικό εμβαδών 577,25 τ.μ. .

Το ισόγειο αποτελούνταν από έναν κύριο διάδρομο με μια σκάλα που οδηγούσε στον όροφο .

Είχε μια μεγάλη αίθουσα που η Κοινότητα τη χώρισε σε δύο και χρησιμοποιούταν το ένα σαν αποθήκη και το άλλο ως τηλεγραφείο .

Ο όροφος αποτελούνταν από έναν διάδρομο με πέντε αίθουσες και ένα γραφείο.

Η στέγη ήταν από κεραμίδια βυζαντινού τύπου.

Είχε ξύλινα πατώματα με εσωτερικούς παραδοσιακούς τοίχους (μπαγδάτι) και ξύλινες οροφές.

Το υπόγειο ήταν πετρόχτιστο και οι εξωτερικοί τοίχοι ήταν πάλι ξυλοκατασκευές γεμισμένες με μικρές πέτρες κ.α. .

Από τα Χρονικά της Χαλκιδικής μαθαίνουμε ότι το παλιό σχολείο λειτουργούσε πριν το 1878 γιατί τότε υπηρετούσε ως δάσκαλος ο Δημήτριος Παπαδόπουλος που ήταν και ο διευθυντής της Ελληνικής Σχολής όπως ονομαζόταν .

Κατά τα έτη 1887 – 1889 υπηρετούσε ως δάσκαλος ο Κωνσταντίνος Πετρίδης.

Τα μαθήματα που διδασκόταν τότε ήταν :

 Θρησκευτικά , Γλωσσικά , Αριθμητική , Πραγματογνωσία , Ωδική , Εργόχειρο και στις μεγάλες τάξεις επιπλέον Γεωμετρία , Ιστορία , Γεωγραφία , Φυσική Πειραματική και Καλλιγραφία.

Από το σχολικό έτος 1907 έως το  1913 λειτουργεί και νηπιακό τμήμα , στο οποίο φοιτούν παιδιά από 5-8 ετών.

Το Νηπιαγωγείο όμως λειτούργησε κανονικά για πρώτη φορά το 1966 βάσει του αρχείου .

Το 1912 – 13 λειτούργησε για πρώτη φορά στο χωριό μας και Γυμνάσιο με  δύο τάξεις Α΄-Β΄ όπου φοιτούσαν ελάχιστοι μαθητές . 

Από τα βιβλία «Γενικός Έλεγχος» του Δημ. σχολείου μαθαίνουμε ότι η φοίτηση των μαθητών ήταν πολύ άστατη .

Πολλοί είναι αυτοί που γράφονται καθυστερημένα στο σχολείο , κάνουν πολλές απουσίες , «αποσύρονται» από τους γονείς τους πριν κλείσουν τα σχολεία , συνήθως την άνοιξη για τις αγροτικές δουλειές  , ακόμη και γιατί οι γονείς λυπούνται τα χρήματα για τα βιβλία.

Το 1914-15 η ονομασία του σχολείου αλλάζει από «Ελληνικό Εκπαιδευτήριο» σε «Δημοτικό Σχολείο Ρεβενικίων» .

Πριν από την απελευθέρωση από τους Τούρκους λειτουργούσε σαν Αστική Σχολή Ρεβενικίων .

Μετά την απελευθέρωση της Μακεδονίας ισχύουν πλέον οι νόμοι της Πολιτείας και το Διδακτήριο γίνεται ιδιοκτησία του Ταμείου Εκπαιδευτικής Πρόνοιας με το νόμο 2422/20 και έπειτα πάει στο Σχολικό Ταμείο με το νόμο 5019/31 .

Το παλιό Διδακτήριο σταμάτησε να λειτουργεί  το 1932 όταν έγινε το νέο Σχολείο .

Από τότε εγκαταλείφτηκε και χρησιμοποιούνταν σαν αποθήκη . 

Ο λόγος της εγκατάλειψης ήταν ότι το Σχολικό Ταμείο δεν είχε λεφτά να το συντηρήσει γιατί δαπανούσε μεγάλα πόσα για νέο διδακτήριο και έτσι αδυνατούσε να το επισκευάσει.

Όπως αναφέρουν τα έγραφα έκριναν αναγκαίο να τελειώσουν το νέο και εγκατέλειψαν το παλιό και ο χρόνο το έκανε ακατάλληλο.

Μετά από ενέργειες του Σχολικού Ταμείου έρχεται Νομομηχανικός Γ. Γεωργακόπουλος και εκτιμά επί τόπου το παλαιό Διδακτήριο και όπως ζητούσαν και οι υπόλοιποι αποφασίζει 

την κατεδάφιση του .

Όμως μέχρι το 1961 δεν έχει κατεδαφιστεί και είναι σε κακή κατάσταση , έτσι με έγγραφο του το Σχολικό Ταμείο ζητά να παραχωρηθεί το Παλαιό Διδακτήριο στην Κοινότητα Μεγάλης Παναγίας λόγου της πολύ καλής συνεργασίας και της οικονομικής στήριξης του σχολείου και για να το αξιοποίηση προς όφελος των κατοίκων του χωριού .

Αναφέρει ότι μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν αίθουσα διαλέξεων , θεάτρου , κινηματογράφου , βιβλιοθήκης κ.α. .

Το 1969 το οικόπεδο του παλαιού Διδακτηρίου παραχωρείται για να αναγερθεί νέο Νηπιαγωγείο .

Τελικά το 1972 δίνεται η εντολή της πλήρης κατεδάφισης του , έμειναν μόνο οι πετρόχτιστοι τοίχοι του υπογείου .

Πριν από την απελευθέρωση και από τα αρχεία που βρήκαμε στην Αστική Σχολή Ρεβενικίων Δίδασκαν :

1909 – 10 : Δ. Γεωργιάδης , Δ. Ι. Παπαγεράκης , Σ. Α. Στεριάρας

1910 – 11 : Δ. Γεωργιάδης , Δ. Ι. Παπαγεράκης , Ελ. Χ. Παπαγεωργίου

1911 – 12 : Ελ. Γεωργίου , Δ. Ι. Παπαγεράκης , Παν. Μ. Χριστίδης

1912 – 13 : Ελ. Γεωργίου , Γ. Κύπρου , διευθυντής ο Μ. Μαρίνος , Παν. Μ. Χριστίδης